De stof die de leraar verteld op school blijft weer een beetje hangen en ik maak sinds ik de bril heb weer wat proefwerken mee, ik probeer thuis weer wat te leren. Zonder deze bril had ik dit nu niet gekund.

Toen ik 12 jaar oud was ben ik in Juni (groep 8) geschept bij de basisschool door een auto. Ik had een hersenschudding en hoofdpijn. De hoofdpijn is daarna niet meer overgegaan. Ik kon niet meer slapen en werd in de maanden daarna steeds meer moe. In februari mijn ogen op laten meten bij een opticien, maar met mijn ogen was niks mis. In februari constateerde de osteopaat een whiplash. Toen heeft de huisarts ons doorgestuurd naar de neuroloog.

De klachten die ik toen inmiddels had:

• Pijn in mijn nek
• Hoofdpijn
• Duizelig
• Witte puntjes in ogen, het gevoel of ik flauw ging vallen
• Misselijk
• Moe
• Slaapproblemen
• Altijd maar pijn achter de ogen
• Overgevoelig voor licht, ik droeg een zonnebril op school,fiets en auto
• Overgevoelig voor geluid
• Niet meer deel kunnen nemen aan een gesprek
• Concentratieproblemen
• Ik kon wel lezen maar het niet meer onthouden
• Leren ging niet meer
• Depressief
• Vergeetachtig
• Geheugenverlies
• Tintelingen in handen en polsen
• Geen 2 dingen tegelijk meer kunnen
• Spraakproblemen
• Woorden omdraaien
• Bochten te kort nemen, overal tegenaan lopen
• Kon niet meer sporten, dwarsfluiten
• Niet meer op de fiets naar school

De neuroloog stuurde mij naar een medisch psycholoog om een IQ-test en intelligentie-test te laten maken, hieruit kwam een veel lagere score dan de NIO toets een jaar eerder, maar ja nogal logisch met zoveel klachten (20 punten minder op een jaar tijd), maar volgens hen is er niets aan de hand want het is een gemiddelde score, en de NIO-toets vond zij niet betrouwbaar. Op de MRI-scan was ook niets te zien. Met mijn klachten werd niets gedaan. Er werd zelfs door de revalidatiearts gezegd, als je de klachten accepteert dan gaat het wel over. In juni zijn we bij een optometrist terecht gekomen, hier bleek dat ik last had van fixatie-disparatie, ik kreeg een prismabril met 0,5 prisma, sindsdien was de hoofdpijn weg, andere klachten bleven, het leren ging nog steeds niet. Verder dan dit kon zij het niet gecorrigeerd krijgen. In november kwam mijn moeder op de site van het NeuroVisueel Centrum uit. We hebben gelijk een mailtje gestuurd met mijn klachten en kregen binnen enkele dagen een uitgebreide mail terug. Natalie vertelde dat de prismabril die ik al had wel iets hielp omdat mijn hoofdpijn weg was, maar dat dit nog maar het topje van de ijsberg was, om te kijken of er nog meer winst te behalen was kon ik een afspraak maken.  Dit hebben we gelijk gedaan. Eerst wilde ik niet, want ik was moe en het zou toch wel weer  niks helpen, maar omdat we met de trein gingen vond ik het toch wel leuk om te gaan.

Wat ben ik blij dat ik hier terecht gekomen ben!!!!

In november heb ik de test gehad, mijn horizon stond nog steeds scheef, eind november had ik mijn eerste correctiebril. Nadat ik mijn nieuwe bril op heb gezet zijn de meeste klachten verdwenen, alleen de moeigheid ging langzaam weg (maar ik was ook ontzettend moe, kon amper een blokje om lopen) en de concentratie komt langzaam terug. Eind januari kreeg ik mijn definitieve bril, 3,5 prisma, sindsdien is er al heel veel verbeterd, ik zit weer lekker in mijn vel en de rest komt ook weer wel,het heeft gewoon nog wat tijd nodig. Ik ging bijna niet meer naar school voor ik bij Daan en Natalie terecht kwam , ik ging wel dagelijks maar was altijd misselijk en duizelig en kwam dan na enkele uren weer naar huis, nu heb ik het weer opgebouwd naar 7 a 8 lesuren per dag. Ik heb bijna een jaar gemist op school, ben inmiddels terug gezet van gymnasium 2 naar 1, om de gemiste stof van vorig jaar weer op te kunnen nemen zodat ik volgend jaar gewoon weer mee kan op school in klas 2. De stof die de leraar verteld op school blijft weer een beetje hangen en ik maak sinds ik de bril heb weer wat proefwerken mee, ik probeer thuis weer wat te leren. Zonder deze bril had ik dit nu niet gekund.

Ik hoop dat andere mensen iets hebben aan mijn verhaal, en hier terecht komen met dit soort klachten,want wij hebben ontzettend hard moeten zoeken tot we bij de juiste personen terecht kwamen. Daan en Natalie hartelijk bedankt voor het begrip van jullie, jullie luisterden naar mij en naar mijn klachten, niets was jullie vreemd.

Vriendelijke groetjes van Iris

De prismaglazen nemen nu een stuk hard werken over en dat voel ik maar al te goed…

Vechten, vechten, vechten,… dat is het  gevoel dat ik overhoud aan mijn hele volwassen leven. Ik ben nu 35… Niks was vanzelfsprekend voor mij: wandelen, sporten, op stap gaan met vrienden, werken, dansen, met mijn zoontje gaan zwemmen of uitstapjes maken, … Alles was inspanning, inspanning om toch maar aan ontspanning te kunnen doen… Normaal dat ik op den duur uitgeput geraakte.

Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte.  De laatste jaren werd het steeds erger, ik kreeg de klachten die ik altijd in mindere mate had ervaren nu in een sterke golf over me heen:

• Duizeligheid, ijlhoofdigheid, zelfs serieuze evenwichtsproblemen, … Als ik naar de winkel ging, liep ik na een tijdje tegen de rekken aan, ik week steeds af naar links, ook als ik maar even ging wandelen;
• drukte in mijn hoofd, het gevoel dat mijn ogen me onrust gaven; als ik één oog dicht deed, had ik rust; uitputting; concentratieproblemen – hoewel ik zo graag lees, kwam ik er niet meer aan toe om een boek uitgelezen te krijgen;
• het gevoel dat mijn zicht niet klopte, vooral buiten en in winkels; geen drukke beelden kunnen verdragen – zo erg zelfs dat als mijn zoontje van links naar rechts sprong, mijn hoofd al helemaal dol werd, zelfs als ik op een terrasje een aantal mensen zag voorbijgaan, kon mijn hoofd dit niet meer verwerkt krijgen, en TV kijken was hel na een tijdje, de minste actie op tv maakte me misselijk;
• als ik mijn bril opzette, moest mijn hoofd zich altijd aanpassen, echt wérken, zó voelde het aan; mijn ogen en oogkassen, zelfs mijn hele aangezicht deed altijd pijn, voelde constant gekneusd aan;
• een constant gevoel van lood op mijn oogleden, altijd het gevoel van de ogen te willen sluiten, zo zwaar; naarmate de dag vorderde, zag ik steeds minder scherp; niet lang kunnen blijven zitten op een stoel, altijd een houvast zoeken;
• altijd moeten fixeren om te kunnen blijven staan of zitten, zo liep ik vaak op mijn tippen, nu weet ik dat dat er op duidde dat ik mijn lichaam moest opspannen om balans te vinden;
• in bed niet op mijn linkse zij kunnen gaan liggen omdat ik me dan heel ijl en zat voelde;
• het gevoel dat je hoofd ‘s morgen uren nodig heeft om op te starten.

Ik heb hiervoor in al die jaren véél dokters en oogartsen geraadpleegd en heel veel geld uitgegeven aan weer een andere bril, aan weer andere, nog duurdere glazen, telkens weer hopen dat het in orde kwam.  Na een tijd had ik zelfs een sterkte van -5,5 gecombineerd met een heel sterke cilinder.  Terwijl ik nu slecht -3.75 en -4.00 nodig heb.  Die te sterke glazen maakten dat ik me nóg misselijker voelde en onrustiger in mijn hoofd werd, jaren aan een stuk.  Maar er was veel onbegrip. Ik heb evenwichtstests laten doen in Leuven (geen lachertje), ik ben naar kinesisten, osteopaten, neurologen geweest, zelfs naar een neuro-ophtalmoloog!!!! Na een tijd noemde men het zelfs zo dat het stress was, dat ik down was, dat ik anti-depressiva zou moeten nemen….. Dat wilde ik niet! Ik wíst dat het niet aan mijn ingesteldheid lag! Integendeel, ik heb gevochten, me nooit laten gaan, altijd blijven werken, altijd de moed erin blijven houden, hoe moeilijk mijn leven vol beperkingen ook werd … Nu besef ik dat ik té hard heb gevochten. Want 9 maanden geleden kreeg ik het verdict: zware burn-out, compleet op. Na anderhalve maand rust besefte ik nog maar eens  dat er tóch meer aan de hand  was. Ik bleef uitwijken naar links, heel akelig, ik kon nog steeds geen tv verdragen, …  Toch begin je onbewust te vechten tegen jezelf, want geen enkele specialist vindt iets, dus… En toen kwam ik, heel toevallig, uit bij de website van het Neurovisueel Centrum. Het was allemaal zo herkenbaar.

De eerste afspraak was een verademing, ….  Ze stelden vast dat ik inderdaad een visuele afwijking heb!  Natalie nam de tijd om alles zorgvuldig uit te leggen, ik voelde me eindelijk begrepen, na al die jaren, zo onwezenlijk! Wat me vooral aangreep, was dat ze zeiden dat mijn zicht een groot deel van mijn energie opslorpte… zo voelde ik het ook altijd aan.  Maar doordat ik té hard voor mezelf was en mezelf steeds verder dreef in mijn drang om te bewijzen dat ik het allemaal toch aankon, kon de rest van mijn lichaam deze visuele afwijking niet meer opvangen, zodat ik ook die evenwichtsproblemen kreeg en uitgeput raakte.  Niet alleen kreeg ik een les in hoe mijn ogen en mijn lichaam functioneerden, maar ook in ‘loslaten’ en ‘jezelf meer rust gunnen’ en ‘luisteren naar je lichaam’….

Ik had dus prismaglazen nodig. Ik durfde het aanvankelijk niet echt geloven na alles wat ik al had doorstaan. En het wás even doorbijten, want mijn lichaam was al zo lang gewend aan die constante inspanning om de afwijking van mijn ogen op te vangen, dat het moeilijk was om los te laten. Zoals zij zeiden, deed ik topsport met mijn ogen en werd er met de therapeutische glazen rust gecreëerd, maar omdat mijn lichaam al die jaren in ‘bodybuildersstand’ heeft gestaan, aanvaardde mijn lichaam en mijn hoofd die rust en die ontspanning niet direct. Daarom is het goed dat ze in verschillende stappen werken waardoor je er kalmpjes aan aan went. De prismaglazen nemen nu een stuk hard werken over en dat voel ik maar al te goed…  Ik heb terug energie, en ga zelfs terug met heel veel plezier sporten.  Je hebt wel een herstelperiode nodig om je  lichaam dat al zo lang op zijn tenen liep, te resetten. Daar hameren Daan en Natalie op, maar dat is ook nodig, want als je je terug goed voelt, vergeet je snel dat je die nieuwe energie nodig hebt om je reserves, die je al die jaren hebt moeten aanspreken, terug aan te vullen!

Mijn hoofd voelt nu veel meer ontspannen aan, ik voel terug licht, lucht en zuurstof, heb een rustig, helder en stabiel beeld, ik word met een fris, helder hoofd wakker…  Als ik nu denk aan de voorbije jaren en als ik mijn dagboek van die periode nalees, kan ik alleen maar zeggen: Ik heb nu vakantie in mijn hoofd!

Door de therapeutische glazen is het grootste deel van mijn problemen nu opgelost.  Er zijn nog spanningen aanwezig in mijn nek en hoofd, maar dat is niet abnormaal, mijn hoofd en nek hebben nu eenmaal járen in een dwangstand gestaan….

De problemen met mijn zicht, de evenwichtsproblemen, de duizeligheid… dat was de rode draad in mijn leven. Geen moeite meer moeten doen om simpelweg te kijken, te staan, te wandelen, …. Terug het gevoel hebben dat je op je lichaam kan en mag vertrouwen…. Het blijft raar en het verrast me soms zelfs nog…  Ik weet nu pas hoe hard ik gevochten heb en dat het nu tijd is voor rust en ontspanning en plezier in de dagdagelijkse kleine dingen…. Dankzij Natalie, altijd mocht ik bellen of mailen, altijd stondt zij klaar met een vakkundige, duidelijke en uitgebreide uitleg!  Ik zou niet weten waar ik nu stond, moest ik niet bij haar site uitgekomen zijn….

Bedankt!

Mijn zicht blijft de ganse dag rustig en helder, zelfs tijdens wandelingen in de natuur.

“Vrij sceptisch, want ik had al zoveel therapieën gevolgd, ging ik in op de uitnodiging die ik in de Streekkrant gelezen had. Na een zware slag op mijn hoofd, waardoor mijn hoofd gedraaid naar achter werd geworpen, lijd ik al 17.5 jaar aan allerlei klachten te vergelijken met een ernstige, niet geneesbare whiplash. Bovendien ben ik door al mijn miserie CVS/ fibromyalgie-patiënte geworden.

Buiten de vele nek-, schouder- en rugpijnen had ik regelmatig last van misselijkheid, duizelingen, ijlhoofdigheid, hoofdpijnen en een slecht en dikwijls wazig zicht. Ik had bij mezelf al vastgesteld dat naarmate de dag vorderde ik steeds minder goed kon lezen. Ik had het gevoel dat mijn ogen niet meer samenwerkten, niet meer tot een scherp beeld kwamen, waardoor mijn ogen én mijn hersenen bijzonder vermoeid geraakten. Een jaar geleden kon ik vanaf de vroege avond niet meer lezen…

Op de  voordracht, die overigens zeer duidelijk gegeven werd, herkende ik mijn verhaal voor 100%. Ik moest er niet over nadenken en liet mij meteen inschrijven voor een intake. De  uitgebreide testen maakten duidelijk dat ik in aanmerking kwam voor de therapie welke ik zeer trouw en met succes gevolgd heb!

Ik moet wel toegeven dat ik er enkele maanden voor moest doorbijten. Zo moest ik beginnen met een voorlopige – enkelvoudige – therapeutische bril. Om te lezen, zette ik er een extra leesbrilletje bovenop (grappig om te zien maar wel lastig). Het achterhalen van mijn verborgen visuele afwijkingen was zwaar. Maar vanaf het ogenblik dat Natalie het juiste prismaglas op mijn voorlopige bril kon kleven, keerde de rust weer. Van toen af aan had ik, de ganse dag, een rustig, stabiel beeld. Wat een visuele verbetering! Na nog enkele weken wennen, kon ik dan uiteindelijk mijn definitieve, multifocale en van prisma’s voorziene bril gaan ophalen. De glazen zijn zo dun als een gewone multifocale bril, wat ook niet onbelangrijk is.

Nu, 9  maanden later, kan ik alleen maar zeggen dat ik super tevreden ben. Mijn zicht blijft de ganse dag rustig en helder, zelfs tijdens wandelingen in de natuur. Voordien werd ik altijd ijlhoofdig en onzeker op onregelmatig terrein. Ik heb nog raar of zelden last van duizelingen en kan me langer concentreren. Als ik nu nog hoofdpijn heb, ligt de oorzaak in mijn nek. Eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat deze therapie niet alle klachten van whiplash en CVS/fibromyalgie wegneemt, wat ook logisch is.

Ik mag zeker niet vergeten te vermelden dat Natalie haar uiterste best doen om me op m'n gemak te stellen, door o.a. grondig in te lichten over elke stap die in de therapie gezet wordt. Je weet waaraan je begint!

Het is  alleen maar spijtig dat ik zoveel jaren deze problemen heb gehad want geen enkele oogarts kon (?) mij helpen, terwijl de oplossing zo eenvoudig is!

Een oogarts leert je ook niet ‘visualiseren’. En dat is net wat het NVC wel doet.

Er is – letterlijk! – een nieuwe wereld opengegaan voor ons, maar heel speciaal voor onze dochter. En dat dankzij het NVC.

Iedereen is ervan overtuigd dat ze intelligent genoeg is om in het gewone onderwijs mee te kunnen.  En toch, halverwege het 2e leerjaar struikelt ze over rekenen. Het lukt echt niet.  Elk stukje moeizaam verworven leerstof gooit een ander stuk verworven kennis overboord. De achterstand wordt zienderogen groter. Stress en faalangst krijgen de bovenhand. Emotioneel wordt het moeilijk. Ons zonnetje in huis is doodongelukkig.

Een IQ-evaluatie bevestigt een probleem op gebied van ruimtelijke ordening & rekenen, er wordt zelfs gesproken over dyscalculie. We krijgen advies om te starten met logopedie. Na een tijdje krijg ik het gevoel dat dit eigenlijk niet is wat onze dochter (op dat moment) nodig heeft. Gezien haar zwakke emotionele toestand overwegen we om een kinderpsycholoog te raadplegen. We zijn teneinde raad.

Tot ik op een lezing kennismaak met het NVC.  Hun uitgangspunt is echter een visueel probleem. Tot nog toe heeft nooit iemand nog maar geïnsinueerd dat onze dochter niet goed zou zien, ook zij zelf niet.

Onze eerste afspraak mist zijn effect niet. Van zodra onze dochter haar eerste bril opzet, zie je haar veranderen. Voor het eerst in haar leven stoppen de beelden met dansen. Als je de uitdrukking ‘haar frank valt’ zou gebruiken, zou ik zeggen dat er bij onze dochter een fortuin gevallen is. En dan te weten dat dit nog maar het begin is.

In het begin stelden we ons de vraag: waarom niet gewoon naar de oogarts gaan? Wat is de toegevoegde waarde van het NVC?  Wel, de oogarts meet, stuurt je met een bril naar huis en daarmee is de kous af. Een oogarts kijkt niet naar de beeldverwerking in je hersenen. Een oogarts leert je ook niet ‘visualiseren’. En dat is net wat het NVC wel doet.  Eerst zorgen dat je fysisch goed kan zien om dan te leren ‘zien in je hoofd’, stap voor stap. Eigenlijk terug naar het eerste leerjaar…leren lezen & rekenen, inzicht krijgen in de letters en cijfers.

En reken maar, na 4 maanden wordt er niet meer gesproken over dyscalculie, dyslexie, logopedie of psycholoog.  Faalangst en stress zijn teruggebracht naar een aanvaardbaar niveau…ons zonnetje in huis straalt terug.

Wenst u contact op te nemen met de ouders van Ankelien, neem dan contact met ons op.

‍

Door aangepaste therapeutische glazen in mijn bril is het merendeel van al mijn problemen nu opgelost.

Na een meer dan 20 jaar durende zoektocht naar wat er nu eigenlijk mis me is, ben ik na tal van omzwervingen terechtgekomen in het NeuroVisueelCentrum. Ik moet toegeven dat ik eerst de nodige terughoudendheid had, omdat tot hiertoe nog nooit een oorzaak gevonden was voor al mijn problemen zoals:

• Geen aandacht kunnen houden bij voorstellingen, cursussen, seminaries, theaters – mijn aandacht viel compleet weg – fysisch zat ik erbij maar geestelijk niet. Achteraf kon ik ook niet meepraten, omdat ik soms meer dan de helft gemist had.
• Moeilijk lang kunnen blijven zitten op een stoel, dus restaurantbezoek, begrafenissen, trouwvieringen …. was steeds een probleem. Ik haakte steeds mijn voeten achter de poten om toch maar te kunnen blijven zitten en kon mijn aandacht niet bij het gebeuren houden.
• Niet kunnen stappen met iets in mijn handen.
• Niet kunnen blijven stilstaan (musea, huldigingen, ….), steeds vermoeide benen en voeten, zodat ik ergens tegen moest leunen en dan nog was dit heel vermoeiend.
• Geen sport meer kunnen doen, niet lopen, zwemmen, wandelen, aerobic, dansen, skiën  ……. Het enige wat mij wel lukte,was fietsen en ik vermoed dat dit komt doordat je 4 steunpunten hebt.
• Steeds tintelende voeten.
• Onzeker stappen, steeds het gevoel dat je op een natte zwembadvloer of op glad ijs stapt.
• Onzeker gevoel in winkels als je tussen de rayons loopt – alles komt precies op je af.
• Altijd opgetrokken schouders.
• Doordat ik mij volledig moest fixeren om te kunnen blijven staan of zitten, kon ik ook mijn aandacht niet bij het gesprek houden.
• Pijn in vingers en zware handen en armen.
• Niet ter plaatse kunnen trappelen of lopen, geen touwtje springen.
• Steeds in slaap vallen voor T.V. (overdreven moeheid na het werk).
• Tennissen, badminton, golf was niet  aan mij besteed ik kon niet kloppen tegen het balletje, kon ook geen ballen opvangen.
• Nooit kunnen lopen op een iets elegantere schoen – steeds schoenen moeten dragen met brede, platte zolen…….etc.
• Feesten en fuiven waren ook steeds een probleem.

Ik benoemde deze problemen steeds als balansproblemen – kon het ook niet echt duidelijker uitleggen. Meerdere bezoeken aan de dokter – BPPD – relaxatie – acupuncturist – neuroloog met alle mogelijke scans – slaaponderzoek leverden geen resultaten op.  Niemand heeft mij kunnen helpen. Enkele therapeuten merkten wel dat er een probleem was, maar konden het niet benoemen. Ik ben verzeild geraakt bij  Dr. Jan De Vriendt (Atlasprofilax) en Els Van Passen (Cranio-sacrale therapie), die ervoor gezorgd hebben dat ik blokkade- en spanningvrij was en daarom had ik getracht nog eens een toneelvoorstelling bij te wonen. Na een poosje begon ik alles op de scène dubbel te zien en kwam ik tot het besef dat mijn ogen de boosdoener waren. Ik kon niet blijven kijken naar vaste punten! Ik had het geluk dat Els Van Passen het NeuroVisueelCentrum kende. Na enkele testen in het centrum bleek dat mijn ogen inderdaad de oorzaak waren van alle spanningen en blokkades! Door aangepaste therapeutische glazen in mijn bril is het merendeel van al mijn problemen nu opgelost. Voor mij betekent dit een wereld van verschil en kan ik terug deelnemen aan het dagdagelijkse leven op een normale manier zonder steeds te moeten denken, wat is er nu weer met mij aan de hand.

Voor mij persoonlijk is dit een succesverhaal en ben ik heel gelukkig en dankbaar dat er uiteindelijk een oorzaak gevonden werd en dat ik ook geholpen kon worden met de aangepaste bril!

Geen hoofdpijn meer en het ging ook beter op school, ik kon me heel goed concentreren op mijn werk.

Hallo, ik ben Yvonne Keulemans, ik ben 11 en heb een bril. Een half jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik blij zou kunnen zijn met een bril, maar nu een half jaar later kan ik gewoon niet meer zonder bril. En ik zal je vertellen waarom ik er zo blij mee ben… Ik had aan het begin van groep 7 heel erg veel last van hoofdpijn, thuis maar een klein beetje maar op school tijdens het werken en met het speelkwartier kon ik het niet meer houden. Ik kon me ook erg moeilijk concentreren op mijn werk. Ik was er niet helemaal bij, als de juf iets uitlegde of een lesje gaf kon ik me maar half concentreren. Ik dacht meer aan mijn hoofdpijn.

Toen wees iemand ons op het neurovisueelcentrum in Antwerpen. Ik vond het geweldig om er bij na te denken dat mijn hoofdpijn weg zou zijn, dus we gingen naar het neurovisueelcentrum op gesprek. Toen we naar Antwerpen gingen vond ik het best wel spannend, want ik wist natuurlijk niet wat er aan de hand was met mijn ogen, ik zag gewoon scherp dus wat was er mis? We moesten eerst in een kamer een gesprekje houden, over waar ik last van had. Toen we klaar waren met dat gesprekje, gingen we naar een klein kamertje waar allemaal apparatuur om je ogen op te meten. Daar gingen we wat testjes doen om te kijken wat er nou aan de hand was met mijn ogen. Het leukste vond ik het testje van het rondje en het kruisje, maar ik vond het ook heel raar hoe dat kon, hoe ik wel het kruisje kon zien bewegen en papa en mama niet. Toen ik allen testjes had gedaan kreeg ik te horen dat het beste voor mij was dat ik een bril kreeg, papa en mama hadden daar goed over zitten overleggen in de auto maar toen we weer thuis waren hadden we Daan en Natalie gelijk gebeld dat wij graag aan de slag wilden bij het neurovisueelcentrum.

Ik kreeg mijn eerste bril, en er ging een wereld voor me open. Geen hoofdpijn meer en het ging ook beter op school, ik kon me heel goed concentreren op mijn werk. Een paar weken later kreeg ik een glaasje achter mijn glas geplakt, en werd mijn echte bril glazen geslepen, het was heel fijn en raar dat ik weer diepte kon zien, weer kon paardrijden en weer op de fiets kon, er ging opnieuw weer een wereld voor me open… Toen mijn bril klaar was, was ik ontzettend blij, het ging echt super op school. Ik ging heel erg vooruit met lezen en rekenen. Met de entree (dat is een toetsje voor kinderen uit groep 7, om te kijken waar je nog wat meer aandacht aan moet besteden,) had ik het erg goed gedaan. Ik ben heel erg blij dat we aan de slag zijn gegaan bij het neurovisueelcentrum.

En wat vonden jullie er van? Na ja, ik vond het heel leuk dat ik mijn verhaal aan jullie heb kunnen vertellen.

Groetje,

De blije groep 8er Yvonne Keulemans

Het neurovisueelcentrum, van het eerste ogenblik dat ik bij jullie binnen stapte, kreeg ik het vertrouwen, en was ik er zeker van dat jullie mij gingen helpen.

Met dit bericht wil ik aantonen, hoe goed jullie mijn ziekte van meniére en klachtenbeeld hebben aangepakt. En mijn onzekerheid en belastingsklachten uit de wereld hebben geholpen, iets waar ik het bestaan niet van kende. Het neurovisueelcentrum, van het eerste ogenblik dat ik bij jullie binnen stapte, kreeg ik het vertrouwen, en was ik er zeker van dat jullie mij gingen helpen. Daarom Natalie en Daan wil ik jullie bedanken, en hoop ik dat er nog vele mensen de weg vinden naar het Neurovisueel centrum.

Mevr. L. Hendrieckx

Toen ik bij hen in behandeling ben gegaan en toen ik mijn bril kreeg ging er een nieuwe wereld voor mij open.

Ik ben Elisah, ik ben 21 jaar en ik ben laatstejaarsstudente bedrijfsmanagement aan de hogeschool van Brussel (Odisee – het vroegere HUB). Vanaf mijn eerste leerjaar wisten mijn ouders al dat ik niet zo vlot kon lezen en schrijven als de andere kinderen. Ik was niet zo snel mee als de anderen maar toch lukte het me steeds om naar het volgende leerjaar te mogen gaan. Tijdens de schoolvakanties maakte ik altijd veel oefeningen en probeerde ik mijn achterstand in te halen. Zo was een dictee en een verhaaltje lezen bijna dagelijkse kost geworden. Zelf vond ik dit niet zo plezant omdat ik op voorhand wist dat ik veel fouten ging maken en er veel traantjes gingen vloeien. In het vierde leerjaar hebben mijn ouders aan mijn leerkracht gevraagd of ik soms een leerstoornis had. Zijn antwoord hierop was dat er op elke computer een spelling-check aanwezig is waardoor ik zonder problemen zou kunnen schrijven, maar als ik wou mocht ik altijd naar het taalklasje gaan. Dit is een klasje tijdens de lesuren waar je leert schrijven en lezen. Op zich was dit wel goed maar het viel altijd tijdens de leuke lessen waardoor het voelde als een straf. Uiteindelijk heb ik mijn diploma van de lagere school gekregen met als opmerking dat ik het best TSO of BSO zou volgen omdat ik anders te veel moeilijkheden zou ondervinden tijdens het studeren. Ik ben uiteindelijk toch ASO gaan doen omdat ik het wou proberen. In het eerste middelbaar kwam dan het verdict. Tijdens het eerste oudercontact vertelde mijn klastitularis dat er een grote kans was dat ik dyslectisch was. Mijn ouders waren blij dat er eindelijk iemand hen geloofde. Mijn klastitularis raadde ons aan om bij een logopediste een dyslexie-test af te laten. Uit de test bleek inderdaad dat er sprake was van dyslexie (ik heb totaal geen woordbeeld.) Er waren op de test woorden die ik dagelijks zie staan die ik niet juist kon schrijven.

Ik heb uiteindelijk drie jaar ASO gedaan omdat ik het graag deed maar de talen waren een struikelblok want ik kreeg niet alleen Nederlands maar ook Frans en Engels. Door die verschillende talen raakte ik helemaal in de war. Ik merkte ook dat de leerkrachten helemaal geen rekening hielden met mijn dyslexie niettegenstaande ik een, door de logopediste opgemaakt, dyslexie-attest had. Daardoor kon ik niet écht mee in de klas.  

Uiteindelijk heb ik beslist om naar TSO over te stappen. Ik koos ook onmiddellijk voor een andere school. Dit is één van de beste beslissingen geweest die ik gemaakt heb. Ik werd er direct goed opgevangen en ze hadden een leerkracht die instond om al de leerlingen met dyslexie te helpen omdat zij wist hoe moeilijk wij het hadden. Tijdens de examens kreeg ik meer tijd, soms zat de leerkracht er nog in de late namiddag en was het examen al om 12u afgelopen. Mijn examens werden op een groter papierformaat afgedrukt en in een groter lettertype gedrukt en indien nodig las zij al de vragen op mijn examen voor zodat ik de vragen correct begreep. Uiteindelijk heb ik mijn diploma handel behaald zonder één jaar te blijven zitten. Omdat ik het gevoel had dat het leren me lukte ben ik een opleiding bedrijfsmanagement (optie logistiek management) gestart in Brussel. In het eerste jaar had ik voor de helft van mijn vakken een herexamen. Dit was een zware tegenslag maar ik heb toch doorgezet. Ook aan de hogeschool houdt men rekening met mijn dyslexie. Ik heb een computerprogramma ter beschikking gekregen dat mijn cursussen voorleest op een tempo naar keuze. Toch kostte het me veel moeite om de cursussen in te studeren. Ook mijn taalvakken bleven een hele opgave maar dankzij het Neurovisueel Centrum is het me toch gelukt. Ik las dat zij een lezing kwamen geven in Puurs en mijn ouders en ik zijn er naartoe gegaan met het idee: Baat het niet, schaden zal het ook niet doen. Het verhaal dat zij deden kwam mij zo bekend voor en was zeer confronterend: zij vertelden exact hoe ik me heel die tijd voelde. Toen ik bij hen in behandeling ben gegaan en toen ik mijn bril kreeg ging er een nieuwe wereld voor mij open. Dankzij de taaloefeningen die we samen met mijn ouders intensief deden (en doen) is mijn woordbeeld al sterk verbeterd. Ik kan mijn cursussen lezen zonder dat ik de zelfde zin drie keer lees. Tijdens het jaar dat ik bij hen in behandeling ben gegaan had ik examens van Frans, Engels en Duits. Ik was er van de eerste keer door, wat heel uitzonderlijk was voor mijn taalvakken in het hoger onderwijs. Ik was zeer blij. Enkele weken geleden wou ik eens testen of het nu wel echt werkte. Ik zette mijn bril af en ik las drie keer dezelfde zin. Ik voelde me onmiddellijk terug machteloos waardoor ik mijn bril snel terug heb opgezet.  

De laatste jaren had ik ook nekproblemen omdat ik onbewust mijn hoofd schuin hield. Sinds ik de bril draag heb ik nog amper klachten. Het heeft me veel bloed, zweet en tranen gekost om te geraken waar ik vandaag sta maar ik heb de dyslexie niet laten winnen. Ik heb enkel spijt dat ik zo laat in contact ben gekomen met Daan en Natalie.

Mijn bril… wat een verademing! Wat ik vooral merk is dat mijn ogen zo ontspannen zijn.

Een half jaar geleden was de juiste montuur klaar en geleverd. Vanaf dat moment ben ik brildragend. Dat is wennen… soms zit ie scheef, als ik iemand drie zoenen geef.  

De mensen om mij heen reageerden overall positief op mijn ‘nieuwe look’… men vroeg zich af of het nou enige verschil maakte. Daarop kan ik na zes maanden tijd volmondig “JA” op antwoorden. Mijn bril… wat een verademing! Wat ik vooral merk is dat mijn ogen zo ontspannen zijn. De pijn achter de oogkassen is weg en de gespannen sensatie. Ook het fronsen is verdwenen. Het gevolg hiervan is aanzienlijk minder hoofdpijn en hoofdrimpels. Daarnaast blijkt mijn nek veel bewegelijker!

Liefs, Verena

Note NeuroVisueel Centrum: Lees meer op haar website https://whiplashindepraktijk.wordpress.com/page/2/ voor het volledige verslag en al haar andere verhalen. Zéér goed en pakkend geschreven! Facebook: https://www.facebook.com/whiplashindepraktijk/?fref=nf

Dankzij Natalie en Daan van het Neurovisueelcentrum ben ik wie ik ben en heb ik leren omgaan met dyslexie.

Hallo, ik ben Jolien en wil mijn verhaal vertellen over “dyslexie en dysorthografie”. Toen ik in het eerste leerjaar zat, merkte mijn mama al op dat ik het moeilijk had met lettertjes lezen. Ik had meer tijd nodig dan andere kindjes uit mijn klas. Alle lettertjes apart was makkelijker. Met het leren schrijven was het al even moeilijk, waarschijnlijk doordat ik ook nog niet vlot genoeg kon lezen. Mijn juf maakte zich geen zorgen en zei dat ik in het tweede leerjaar wel vlot genoeg zou kunnen lezen. Ik las niet graag (het was te moeilijk), mijn mama heeft uren en uren naast me gezeten om samen te lezen. Ook met de maaltafels had ik problemen, ik kon ze van buiten opzeggen, maar het opschrijven lukte me niet (ik draaide de cijfertjes om). In het derde leerjaar, zocht ik naar ezelsbruggetjes om het mezelf makkelijker te maken, ik had goede rapporten en kon starten in het vierde leerjaar. In het vierde leerjaar moest het tempo omhoog en na drie weken zat ik zak en as, ik wilde niet meer naar school, was doodmoe en kon het tempo niet aan. Mijn mama heeft zelf contact opgenomen met een neuroluinguiste (iemand die het IQ-test en onderzoekt of je een leerstoornis hebt) en had geluk dat er net iemand had afgebeld zodat ik een weekje later een eerste test kon doen. Het was een vermoeiende test, lezen, rekenen, dictee schrijven, tekenen, …. Na deze test volgde er een week later nog een test met nog meer lezen, rekenen en schrijven. Het resultaat van deze testen was dat ik intelligent ben en dat ik dyslexie en dysorthografie heb met een leesachterstand van 2 jaar en 4 maanden en een spellingachterstand van 2 jaar en 2 maanden, reden genoeg om onmiddellijk met logopedie te starten. Elke week naar de logopedie, het is echt belastend maar ik boekte vooruitgang. Het lezen lukte steeds beter, alhoewel ik nog steeds niet graag las. Mijn juf van het vierde leerjaar steunde me door dik en dun en samen met de zorgjuf en de logopedie had ik een heel fijn jaar. Op het einde van het vierde leerjaar las mijn mama een artikel in “de Streekkrant” over dyslexie. Door het Neurovisueelcentrum werd er een lezing (info-avond) gegeven in Kalmthout. Mijn mama ging er naartoe en zei me de dag daarna dat het leek of ik vooraan zat, de voorbeelden die aangehaald werden waren alle symptomen die ik had. Mama maakte een afspraak bij het Neurovisueelcentrum.

Natalie en Daan van het Neurovisueelcentrum onderzochten mijn ogen en stelden vast dat ik een horizontale afwijking heb waardoor alle lettertjes dansten, mijn hoofd leek constant vol met beelden te zitten, ik kreeg geen rust in mijn hoofd. Ik had het gevoel dat ik steeds vermoeid was, hoewel ik op tijd ging slapen. Twee weken later kreeg ik mijn eerste bril. en na een maand moest mijn rechter oog afgeplakt worden. Ik was toen met mama en papa op vakantie in Italië, ik vond het niet heel erg dat mijn oog afgeplakt was, ik kon blijven zwemmen en het was vakantie. Na deze 2 weken werden mijn ogen opnieuw getest en kreeg ik mijn definitieve bril. Ik kreeg eindelijk rust in mijn hoofd. De therapie die ik volgde zorgde ervoor dat ik eindelijk woordjes in mijn hoofd zag en geen beelden, met stop-denk-doe heb ik geleerd dat ik woordjes zo juist kan schrijven, het blijft oefenen en oefenen, maar het werkt. Ik startte in het vijfde leerjaar met een goed gevoel, alhoewel ik bang was voor Frans, maar door op dezelfde manier te oefenen had ik zeer goede punten, wat mijn zelfvertrouwen opkrikte. Ik zit nu in het zesde leerjaar, ga graag naar school en ben leergierig. Ik ga nog geregeld naar het Neurovisueelcentrum om extra oefeningen en/of andere oefeningen aan te leren, die ik op school kan toepassen. Dankzij Natalie en Daan van het Neurovisueelcentrum ben ik wie ik ben en heb ik leren omgaan met dyslexie. Een dyslectisch persoon is geen dom persoon, ze zijn meestal heel intelligent en bereiken meestal hun doel.

Aan Natalie en Daan, dank jullie wel voor jullie goede zorgen. Tot gauw, Jolie